Młodociany Kościół czyni pierwsze kroki na polu ewangelizacji. Najpierw apostołuje pośród Żydów, a następnie wyrusza w podróż misyjną poza granice Palestyny.
Dziś w pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich słyszymy o podróży misyjnej Pawła i Barnaby poza Palestyną (por. Dz 14, 21-27). Przechodzili przez miasta, które wcześniej zostały poddane dziełu ewangelizacji, „umacniając dusze uczniów, zachęcajac do wytrwania w wierze” (w. 22). Ponieważ ewangelizowane wspólnoty, nawet te bardzo młode, winny same próbować kroczyć drogą wiary, dlatego w każdej z nich Apostołowie ustanawiają biskupów i kapłanów, by przewodniczyli modlitwie, przekazywali naukę Jezusa Chrystusa i umacniali Lud Boży w wierze. Dzięki tej działalności apostolskiej Kościół „rozwijał się i żył bogobojnie, i obfitował w pociechę Ducha Świętego” (Dz 9, 31). Kiedy Paweł i Barnaba powrócili do Antiochii, do Kościoła, który ich wyprawił w tę podróż misyjną (Dz 13, 1-3)), zgromadzili wszystkich braci i opowiedzieli im „jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary” (14, 27).
